Nada

Waar Nada opgroeide, was straatintimidatie ver te zoeken. Pas toen ze drie jaar geleden naar hartje Tilburg verhuisde, leerde ze wat het inhield. "Ik woon in het centrum en hier is het vaak raak. Je krijgt echt de raarste dingen naar je hoofd gegooid. En als je een beetje iets bloots aanhebt, is het helemaal kassa."

Nada heeft geleerd om zichzelf aan te passen aan de situatie. “Als ik ’s nachts terugloop uit de stad, dan verberg ik mijn vrouwelijkheid. Ik zet bijvoorbeeld mijn capuchon op zodat ze mijn gezicht niet kunnen zien, ook pas ik mijn route aan en vermijd ik bepaalde plekken. In de zomer let ik zelfs op hoe bloot iets is, omdat ik denk dat ik het dan zelf uitlok. Het is echt ziek als ik er zo over nadenk.”

De enige keer dat ze zich helemaal op haar gemak voelt, is als ze op stap is met haar mannelijke vrienden. “Dan word ik niet lastig gevallen, niemand komt bij mij in de buurt, niemand stelt me vragen, niemand gaat dingen naar mij roepen. Ik voel me dan echt veilig, dan valt er een last van mijn schouders. Mensen om je heen hebben die voor je opkomen, ook vreemden, helpt enorm bij je veilig voelen op straat.”

Verder denkt Nada dat iedereen eens goed moet nadenken over hun rol in het verhaal. “Ik wil gewoon vredig naar huis kunnen lopen. Fantaseren mag en kijken ook, maar houd het lekker voor jezelf. Je gaat geen punten scoren door die dingen naar mij te roepen. Mensen moeten nadenken over wat ze doen, ook iedereen die eromheen staat.”